در چنین روزی در سال 1906 ایران یک کشور مشروطه سلطنتی شد . پس از امضای قانون اساسی توسط مظفر الدین شاه ، کشور ایران که تا آن روز از داشتن قانون اساسی محروم بود دارای قانون اساسی شد و نظام آن از سلطنتی به نظام سیاسی مشروطه سلطنتی تغییر یافت . حکومت مشروطه سلطنتی حکومتی است که در آن پادشاه یک مقام نمادین است. مقام پادشاه در این گونه موارد به پادشاه بعدی ارث می رسد. در حکومت های مشروطه سلطنتی ، قانون اساسی قدرت را میان نهاد مختلف سیاسی و قوای مختلف تقسیم می کند . انگیس ، نروژ ، سوئد، هلند ، دانمارک و بلژیک نمونه کشورهایی اند که حکومت آنها در حال حاضر نیز مشروطه سلطنتی است . در ایران فقط نام حکومت مشروطه بود اما پهلوی پدر و پسر حکومت را تیول خود دانسته نه تنها دیکتاتوری سیاهی همراه با سرکوب و اختناق در ایران بر قرار کرده بودند که تا خرخره وابسته به بیگانگان شده و تمام منافع کشور را در اختیار انگلیس و آمریکا ودیگر قدرت ها قرار داده بودند. مجلسین سنا و به اصطلاح مجلس شورای ملی دست نشاندگان شاه بودند و غیراز قیام وقعود کاری از آنان ساخته نبود. دولت نیز مجری اوامر ملوکانه بود.