در 16رمضان سال 10 بعثت بنابر قول برخی تاریخ نویسان معتبرمعراج حضرت محمد (ص) رخ  داد . معراج رسول خدا(ص)مرکب از دو قسمت‏ بوده که بخشی از آن که از مسجد الحرام تا مسجد الاقصى و بالعکس انجام شده، ورسول خدا(ص) این مسیر را در یکى از شبها در سالهاى ‏توقف خود در مکه از طریق اعجاز طى کرده،که این قسمت رادر کتابهای  تاریخ اسراء مى‏نامند و قسمت دوم که ‏از مسجد الاقصى به آسمانها انجام شده و  طبق روایات آن حضرت با انبیاءالهى دیدار و گفتگو کرده و بهشت و جهنم و آیات بزرگ دیگرى‏از آیات الهى را مشاهده نموده است که این قسمت را  معراج‏ مى‏نامند. در اینکه اسراء و معراج رسول خدا (ص)در چه سالى ازسالهاى بعثت اتفاق افتاده اختلاف است و اجمالا وقوع آن درمکه و قبل از هجرت ظاهرا قطعى است اما در این که در چه سالى از سالهاى قبل ازهجرت بوده اختلاف است و لی روایت امروز روایت معتبر و مستندی است . ماجرای معراج پیامبر اکرم ص بر اساس قول مشهور آن است که رسول خدا ص‏ در آن شب در خانه‏ ام هانى دختر ابی طالب بود و از آنجا به معراج رفت، و مجموع مدتى‏که آن حضرت به سرزمین بیت المقدس و مسجد اقصى و آسمانهارفت و بازگشت از یک شب بیشتر طول نکشید، صبح‏ آ ن شب را در همان خانه بود .

درچنین روزی در سال636میلادی  سرزمین بیت المقدس بدست مسلمانان فتح شد.
به نقل از تاریخ خلفا اثر حجه الاسلام والمسلمین رسول جعفریان : منطقه شامات که شمول آن فلسطین را نیز در بر می گرفت پیش از آن که تحت‏سلطه مسلمانان درآید، تحت‏سلطه امپراتورى روم شرقى بود. از قرنها پیش از اسلام، قبایل بزرگ عربى از جزیرة العرب و بیشتر از جنوب آن، به این دیار کوچیده بودند. مهمترین این قبایل که نامشان در تحولات صدر اسلام یاد شده، عبارتند از: قضاعه، سلیح، غساسنه، جذام، لخم، کلب، تنوخ و بهراء. قبایل مزبور در سرزمین آباد شامات پراکنده بوده و هر کدام در شهر و منطقه‏اى زندگى مى‏کردند. اعراب مزبور، به دلیل زندگى طولانى در جوار رومیان، به مرور آداب و رسوم عربى خویش را فراموش کرده، بیشترشان کیش نصرانیت را پذیرفته بودند. با این حال آن گونه نبود که ماهیت عربى خویش را از دست داده باشند. یکى از تبعات پذیرش فرهنگ نصرانى، آن بود که زبان عربى آنان با لغات سریانى آمیخته شده و اساسا زبان علمى آنان همان زبان سریانى شده بود. به همین دلیل بعدها توصیه مى‏شد که نباید زبان عربى را از «قضاعه و غسان‏» فرا گرفت زیرا کتابهایى به زبان سریانى مى‏خواندند. و طبعا زبانشان آلوده شده بوده است. به هر روى، در سالهاى نزدیک به ظهور اسلام، اعراب این دیار، همپیمان رومیان بوده و در جنگ با ایرانیان در کنار رومیان به سپاه ایران و اعراب متحد آن از سرزمین عراق مى‏جنگیدند. در این سالها سپاه رومیان بخشى از سربازان خود آنها، و دسته‏اى از اعراب قبایل مذکور بودند. افزون بر آن که اعراب شام در دین با اعراب جزیره اختلاف نظر داشتند، از نظر اجتماعى نیز تفاوت آشکارى میان آنان وجود داشت. اعراب شام، به دلیل آبادى و آبادانى موجود در شامات، زندگى بدوى را رها کرده و شهرنشین شده بودند. شهرهایى چون دمشق، حلب، حمص و نقاط دیگر محل سکونت این اعراب شده بود. سنخیت قبایل مزبور با فرهنگ نصرانى، سبب شد تا پس از فتح اسلام، عده زیادى از آنان به سرزمین روم کوچ کردند.  البته، رومیان در طى جنگهاى خود با مسلمانان، همواره گرفتار این دغدغه بودند که اشتراک نژادى، قبایل عربى شام را به سوى اسلام سوق دهد. مشکل مهمتر آن بود که از نظر مذهبى نیز بین مسیحیان شام و کلیساى قسطنطنیه اختلاف نظر وجود داشت‏بطورى که باعث آزار و اذیت فراوان آنان از سوى کلیساى شرق شده بود. مسیحیان شام «یعقوبى مذهب‏» بودند  و این مذهب از نظر کلیساى شرق، بدعت‏به شمار مى‏آمد. گفته شده است که از نظر آنان، نصرانیت‏شام در بدعتگذارى ممتاز بوده است!  اختلاف مذهبى مسیحیان عرب شام با کلیساى روم شرقى، به اعتقاد بسیارى، یکى از دلایل سرعت فتوحات اسلامى در شامات بوده است. غیر از سکنه عرب شامات، نبطیان فراوانى نیز که بقایاى اقوام پیشین ساکن و حاکم در این دیار بودند در منطقه مزبور زندگى مى‏کردند. یهودیان فراوانى که شمار آنان را بین صد تا دویست هزار دانسته‏اند در شامات پراکنده بوده‏اند. گذشت که شامات در زمان ظهور اسلام، تحت‏سلطه امپراتورى روم شرقى بود. با این حال از قرنها قبل، حاکمان محلى در این دیار فرمانروایى داشتند. در مرحله اول از دولت «نبطیها» سخن گفته شده، پس از آن دولت «تدمریها» و در نهایت از دولت «غسانیها» که برخاسته از قبیله عربى غساسنه بوده‏اند. قبیله مزبور، از جمله قبایل یمنى است که گویا به دنبال خرابى سد مارب در یمن به سوى شمال کوچ کردند. این قبیله در قرن چهارم میلادى به مسیحیت گرویدند.  در فاصله سالهاى 611 تا 614 میلادى این مناطق زیر حملات شدید ایرانیها بود و اورشلیم به تصرف آنان در آمد. بعدها هرقل توانست آن را از ایرانیها باز ستاند. از نام شاهزادگان غسانى حاکم بر برخى شهرها و نیز فرماندهى آنان در جنگ رومى- عربى شام با طلیعه سپاه اسلام، چنین بر مى‏آید که هنوز غساسنه، نفوذ فراوانى در شام و قسطنطنیه داشته‏اند. جبلة بن ایهم غسانى فرمانده سپاه روم در یرموک در شمار همین شاهزادگان متنفذ بود که به اسلام گروید و به دلیلى که در جاى دیگر به آن اشاره کرده‏ایم مرتد شد و نزد امپراتور روم رفت. اکنون که از هرقل یادى شد مناسب است اشاره کنیم که وى هراکلیتوس HERAKLEIOS فرزند هراکلیتوس است که پدرش از طرف امپراتور روم بر افریقاى مسیحى حکومت مى‏کرد. در سالهاى پایانى قرن ششم میلادى و نخستین سالهاى قرن هفتم، امپراتورى روم شرقى، دچار مشکلات بزرگى شده بود. حملات آوارها و اسلاوها از غرب، این سرزمین پهناور را گرفتار مشکل کرده بود. اما مهمتر از اینها، انقلابات داخلى بود که سبب شد گروهبانى به نام فوکاس مردم را علیه حکومت اشراف بشوراند و ماوریکیوس امپراتور را همراه با تمام فرزندانش به قتل برساند. این هرج و مرج سبب شد تا خسرو پرویز بر سرزمین شامات حمله برده و در سال 614 موفق به تسخیر اورشلیم شد. او حملات خود را به سرزمین آسیاى صغیر ادامه داد. اشراف قسطنطنیه که وضع را تا به این حد نابسامان دیدند دست‏به دامان هراکلیتوس حاکم افریقیه شدند. وى از طرف امپراتور والى آن سرزمین بود. هراکلیتوس فرزند خود را که همان نام پدر را داشت همراه آنان کرد. وى که فردى شجاع بود توانست فوکاس را شکست داده و تاج امپراتورى را بر سر بگذارد. تسخیر اورشلیم بهانه خوبى براى تحریک مسیحیان بر ضد ایرانیان بود. هراکلیتوس پس از آرام کردن اوضاع، در سال 622 به جنگ ایرانیان رفت و طى شش سال پس از تحمیل شکستهاى متوالى توانست ایرانیان را تا پشت دروازه تیسفون دنبال کند و آنان را مجبور به پذیرش صلح نماید.  این وقایع مصادف با سالهاى هفتم و هشتم هجرت بود. در حالى که هراکلیتوس سرگرم نظام دادن به امور کشور بود، به سال 634 مسلمانان نخستین حملات خود را به دمشق آغاز کرده و پس از مدتى دمشق را به تصرف در آوردند. آخرین روزهاى عمر امپراتورى، مصادف با فتح مصر در سال 640 میلادى بود. براى مسلمانان که توانسته بودند پس از سالها قریش را به امضاى صلح حدیبیه وادارند و خود را آماده براى نشر اسلام به خارج از جزیرة العرب کنند، شام از بسیارى جهات اولویت داشت. رسول خدا (ص) رسولان چندى را به این نواحى گسیل داشت. یکى از این رسولان، حارث بن عمیر بود که نامه‏اى براى حاکم شهر بصرى مى‏برد. وى به دست‏شرحبیل بن عمرو غسانى به شهادت رسید. به دنبال آن بود که رسول خدا (ص) ، سپاه سه هزار نفرى خود را به فرماندهى جعفر بن ابى طالب، زید بن حارثه، و عبد الله بن رواحه، به سوى موته در جنوب شام فرستاد. سپاهى که در شام بر ضد مسلمانان آماده شده بود، بنا به نقل ابن اسحاق، ترکیبى از سپاه روم و قبایل عربى همچون لخم، جذام، بلقى، بهراء و بلى بود. (12) مسلمانان راه به جایى نبردند و تنها توانستند پس از شهادت فرماندهان خود و عده‏اى دیگر به سوى مدینه بازگردند در این جنگ جعفر بن ابى‏طالب به شهادت رسید که قبر او الآن یکى از مزارهاى مهم در اردن هاشمى است. اقدام بعدى رسول خدا (ص) به سوى این منطقه عملیات تبوک بود. این اقدام نیز جز چند قرارداد با برخى قبایل عربى، درگیرى خاصى با رومیان در بر نداشت. رسول خدا (ص) در آخرین روزهاى حیات خود نیز سپاه دیگرى را به فرماندهى اسامة بن زید سامان داد که تنها پس از رحلت آن حضرت عازم شام شد و بدون نتیجه خاصى بازگشت. همه این رخدادها نشانگر اهمیت‏شام در نگاه رسول خداست. طبیعى نیز چنین بود، زیرا منطقه شامات به مدینه نزدیک بوده، مسلمانان با آن آشنایى داشتند و فى حد نفسه نیز از اهمیت‏بالایى برخوردار بود. بعدها معلوم شد که براى تشکیلات خلافت نیز شام، اهمیتى بیش از عراق دارد.
( ماخذ : حجه الاسلام والمسلمین جعفریان ، رسول ، تاریخ خلفا ء )

درچنین روزی در سال1987میلادی لویی دوبروی فیزیکدان بر جسته فرانسوی   در گذشت  . وی در حوزه  نظریه ذره ای موجی نور تحقیقات فراوانی کرده است و به همین دلیل در سال 1929 میلادی جایزه  نوبل  فیزیک را از آن خود کرد .

در چنین روزی در سال 1787 میلادی جرج سیمون اهم فیزیکدان آلمانی به دنیا آمد. وی قانون اهم را در الکتریسیته کشف کرد و آن را به نام خود نامگذاری نمود .

در چنین روزی در سال 1834 میلادی گوتلیب دایملر مهندس و  مخترع  آلمانی دیده به جهان گشود  . او برای نخستین بار موتور سیکلت را به جهانیان  عرضه کرد .

در چنین روزی در سال 1521 میلادی فردینان ماژلان کشور فیلیپین را کشف کرد .

در چنین روزی در سال در سال 1959 میلادی دو کشور اطریش و شوروی روابط دیپلماتیک خود را از سر گرفتند .

همه ساله چنین روزی به عنوان روز ملی ایرلند گرامی داشته می شود .

همه ساله چنین روزی به عنوان روز در یا نوردان در جهان گرامی داشته می شود .