در چنین روزی در سال 260 ه ق حضرت امام حسن عسگری ( ع ) به شهادت نایل آمدند . حضرت ابومحمد حسن بن علی، یازدهمین امام شیعیان جهان در ربیع الاول یا ریبع الثانی سال 231 یا 232 ه ق دیده به جهان گشودند. پدر بزرگوارشان امام هادی (ع) و مادر ارجمند شان سوسن یا حدیثه یا سلیل نام داشت .از مشهورترین القاب دیگر حضرت، «نقى» و «زکى» و کینهاش «ابو محمد» است. ایشان بیست و دو ساله بودند که پدر ارجمندش به شهادت رسیدند . دوران امامت آن امام همام برابر بود با سختگیری و ظلم بیش از حد عباسیان علیه علویان چنانکه در دوران امامت آن حضرت دو تن از سادات علوی به نام های عیسی بن محمد و علی بن زید در کوفه علیه حکومت وقت دست به طغیان زدند . حکام وقت با درک موقعیت بر جسته علمی و سیاسی آن امام همام هرچه بیشتر سعی خود را بر محدود کردن آن امام قرار دادند چنانکه آن حضرت زمان بسیاری از عمر گرانقدر خویش را در محدودیت به سر می بردند . از آنجا که پیشواى یازدهم به دستور خلیفه عباسى در سامراء ،و در محله «عسکر» سکونت اجبارى یافته بودند ، به همین جهت «عسکرى» نامیده مىشود. مدت امامتشان شش سال و عمر شریفشان بیست و هشت سال بود. معتمد عباسى که همواره از محبوبیت و نفوذ معنوى امام در جامعه نگران بود، چون می دید توجه مردم به امام روز به روز بیشتر مىشود و زندان و اختناق و مراقبت تاثیر معکوس دارد، سرانجام به همان شیوه مزورانه دیرینه متوسل شد و امام را پنهانى مسموم ساخت. وقتى خبر درگذشت آن حضرت پخش شد، سامراء به حرکت در آمد و سراپا فریاد و ناله گردید و بازارها تعطیل و مغازهها بسته شد. چنانکه در میان دانشمندان شیعه مشهور است، حضرت مهدى-عج-به طور خصوصى بر جنازه پدر بزرگوارش، امام عسکرى-علیه السلام-نماز گزارد. ایشان را در خانه خود در سامراء در کنار مرقد پدرش به خاک سپردند .حضرت امام حسن عسگری ( ع ) در طول عمر پر بر کت خویش شاگردان بسیاری تربیت کردند . سمعانى در انساب نوشته است: ابومحمد احمد بن ابراهیم بن هاشم طوسى بلاذرى حافظ قرآن و واعظ، در مکه از امام اهل بیت ابومحمد حسن بن على بن محمد بن على بن موسى رضا (ع) روایت نقل کرده است. ابن شهر آشوب در مناقب گوید: از یاران موثق او على بن جعفر قیم ابوالحسن (ع) و ابوهاشم داود بن قاسم جعفرى که پنج تن از امامان را درک کرده بود، و داود بن ابوزید نیشابورى و محمد بن على بن بلال و عبدالله بن جعفر حمیرى قمى و ابوعمر و عثمان بن سعید عمرى، زیات و سمان و اسحاق بن ربیع کوفى و ابوالقاسم جابر بن یزید فارسى و ابراهیم بن عبیدالله بن ابراهیم نیشابورى و از وکلاى آن حضرت محمد بن احمد بن جعفر و جعفر بن سهیل صیقل، این دو امامت پدر امام حسن عسکرى را نیز درک کرده بودند، و از اصحابش محمد بن حسن صفار و عبدوس عطا و سندى بن نیشابورى و ابوطالب حسن بن جعفر فأفاء و ابوالبخترى مودب ولد الحاج و دربان آن حضرت حسین بن روح نوبختى از آن حضرت روایت نقل کردهاند.
از گفتار آن حضرت است :
علامات مومن پنج چیز است : پنجاه و یک رکعت نماز گذاشتن در هر شب و روز ( که مراد 17 رکعت فریضه و 34 رکعت نافله است ، زیارت اربعین کردن ، انگشتر در دست راست کردن ، جبین را در سجده بر خاک گذاشتن و بسم الله الرحمن الرحیم را بلند گفتن.