بـها الدین محمد بن عزالدین حسین بن عبدالصمد بن شمس الدین محمد بن على بن حسین بن مـحمد بن صالح حارثى همدانى عاملى جبلى , معروف به شیخ بهایى , حکیم و فقیه و عارف و مـنجم و ریاضى دان و شاعر و ادیب و مورخ بزرگ , درسال 953 ه ق در بعلبک از توابع جبل عامل در خاندان علم و دانش پـا بـه عـرصـه حـیات نهاد. شـیـخ بزرگوار پس از طی مقدمات علوم به کشورهاى مختلفى مسافرت کرد و از محضر استادان متعددى در رشته هاى گـونـاگـون ادبیات ، فلسفه ، ریاضى ، نجوم
هندسه ، فقه اصول تفسیر، طب و پزشکى کسب فیض کرد که از میان آنها می توان به ملا عبداللّه مدرس یزدى ، ملا عـلـى مـذهـب ، مـلا افضل قاضى مدرس و ملا محمد باقر بن زین العابدین یزدى ، عماد الدین محمود و محمدبن عبداللطیف مقدسى
اشاره کرد . او همچنین در طول عمر پر برکت خویش شاگردان بسیاری را تربیت کرد که از میان آنها ملاصدرا ، ملا محسن فیض کاشانى ، ملا محمد باقر بن محمد مؤمن خراسانى معروف به شیخ الاسلام و سید عز الدین حسینى کرکى عاملى مشهور به مجتهد مفتى اصفهانى در صدر قرار دارند . وی آثار بسیاری را از خود به یادگار نهاده است که برخی تعداد آنها را دویست جلد ذکر کرده اند . حاشیه بر ارشاد الاذهان علا مه حلى ، حاشیه بر قواعد علا مه ، حاشیه بر قواعد شهید اول ، حاشیه بر احکام الشریعه علا مه حلى ، الحبل المتین ، شرح رسالة فى الصوم ، شرح من لایحضره الفقیه ، رسالة فی فقه الصلوة ، رسالة فی معرفة القبلة ، رسالة فی فقه السجود، حاشیه انوار التنزیل قاضى بیضاوى ، حل الحروف القرآنیه ، حاشیه کشاف زمخشرى ، تفسیر عین الحیوة و العروة الوثقى از جمله آثار آن دانشمند بزرگ است . آن عالم ربانی سرانجام در دوازدهم ماه شوال سال 1030 ه ق در شهراصفهان دیده از جهان فروبست . مرقد او در مسجد امام اصفهان قرار دارد.